Informacje

• Kategoria: Muzealia
• Opis zadania: zadanie w ramach konkursów MSZ
• Wykonanie: 2014
• Witryna projektu: Kolekcja

Digitalizacja zespołów archiwalnych ze zbiorów Muzeum Książki i Drukarstwa w Kijowie. Projekt finansowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Nasza ekipa jest jedyną zagraniczną ekipą wpuszczoną do wnętrz Muzeum

Opis zbioru :

• sygnatura : MKDU-57622; SD-175
  Biblia, Ostrog 1581, Drukarnia Książąt Ostrogskich. Biblia Ostrogska.
  Pierwsze pełne wydanie wszystkich ksiąg Pisma Świętego (ze Starym Testamentem) przetłumaczonego na język cerkiewnosłowiański, wydrukowana przez Iwana Fedorowa w 1581 roku. Było to przedsięwzięcie, poprzez swe tło historyczne i osobę mecenasa - księcia Konstantego Wasyla Ostrogskiego, wyraźnie wpisujące się w życie religijne i polityczne ówczesnej Rzeczypospolitej, akcentujące swobody przysługujące Kościołowi Wschodniemu na ziemiach ruskich. Biblia Ostrogska ukazała się dwadzieścia lat po wydaniu w języku polskim katolickiej tzw. Biblii Leopolity. Później niż polskojęzyczne wydania: kalwińskie - tzw. Biblia Brzeska (1563), i ariańskie – tzw. Biblia Nieświeska (1572). W celu wydania Księgi wykonano nowe czcionki, z które uszeregowano 3 240 000 znaków na 1256 stronach. Wydrukowano i zszyto co najmniej tysiąc egzemplarzy Biblii Ostrogskiej. Realnie świadczyła ona o dojrzałości narodów wschodniosłowiańskich. Konstanty Ostrogski podarował egzemplarz Biblii papieżowi Grzegorzowi XIII.
• sygnatura : MKDU-33930; SD-489
  Historiae Biblicae Veteris et Novi Testamenti, Augsburg 1748.
  Księga wydana in folio złożona ze 100 ilustracji miedziorytniczych, wykonanych przez augsburskich grawerów, braci Józefa Sebastiana (1700-1768) i Jana Baptysty (1712-1787) Klauberów, według obrazów augsburskiego malarza Johana Adama Stokmana (1720-1783). Miedzioryty z tego wydania stały się ikonograficznym wzornikiem dla malarzy i rytowników w całej Europie. Wydanie rzadkie, pełnego w polskich kolekcjach brak. Na rynku antykwarycznym pojawiają się pojedyncze ryciny.
• sygnatura : brak
  Kazania na Niedziele y Święta całego roku W. X. Piotra Skargi SOC: JESU. Tom VI.
  Szósty raz przedrukowane w Wilnie w Drukarni J. K. Mości przy Akademij Roku 1793.
• sygnatura : MKDU-155; SD-162
  Pawmo Berenda, Leksykon cerkiewnosłowiański, Kijów, Drukarnia ławryjska, 12 sierpnia 1627 r.
  Grafiki: herb Daniela i Dymitra Bałabanów (зв. титулу), dwa drzeworyty Św. Michał Meletij (436); Św. Paweł (442). Вірш Т. Л. Земки на герб Балабанів. Присвята П. Беринди «добродіям своім» Дмитрові та Данилові Федоровичам Leksykon złożony z dwóch głównych części: Słownik starosłowiańsko - ukraiński (1-314); Dodatek – Posłowie (315-328), Słownik europejskich i innych nazw własnych do historii biblijnych (330-475), Posłowie P. Berendy (476-447) i «Стефан Беринда тип[ограф]». Marginalny zapis (1-94): «Сія Книга Самойла Самойловича … Дивногорского Ієросхимонаха Андрея Василієвича прєставьшагося от временнія жизны в монастиру общежителном Мгарском Лубенском року 1704 Егда и Книга сія мні от него дана»
• sygnatura : MKDU-35008; SD-504
  Jus municipale, to iest Prawo Miejskie Magdeburskie / nowo z Łacińskiego y z Niemieckiego na Polski ięzyk z pilnością y wiernością przełożone. Przez Pawła Szczerbicza na ten czas Sindyka Lwowskiego. Cum Gratia & Priuilegio S. R. M.
  Drukowano we Lwowie / kosztem i nakładem tegoż Pawła Szczerbica własnym MDLXXXI. Wydanie Lwów 1581.
  Język polski. Autor: Paweł Szczerbic (1552-1609). Syndyk lwowski, sekretarz królewski, adwokat, działacz polityczny. Ukończył Akademię Krakowską, później studiował prawo we Włoszech. Po powrocie praktykował we Lwowie. Dzięki poparciu kanclerza Jana Zamoyskiego od 1578 prowadził tam drukarnię i wydał m.in. przekład na polski prawa magdeburskiego: "Ius municipale to iest prawo magdeburskie..." (1581). Prawo to mówiło o obywatelstwie miejskim, o założeniu miasta, o sądach w mieście, o radzie miejskiej, o administracji przestrzennej miasta, o długach i targach itp., dotyczyło stosunków prawnych panujących w mieście. Weichbild magdeburski (łac. Ius municipale magdeburgense) - pomocniczy spis praw powstał z połączenia "traktatu o ustroju sądowym" z "prawem ławniczym magdeburskim". Zbiór ten znany był w dwóch formach, "Wulgata" - wersja podstawowa używana głównie w Niemczech oraz "Układ Konrada z Opola" używany w Polsce i na Litwie, który na potrzeby polskie opublikował w języku łacińskim kanclerz wielki koronny Jan Łaski (Commune incliti Poloniae Regni privilegium 1506). Krakowski pisarz miejski Mikołaj Jaskier (Ius municipalis Magdeburgensis liber vulgo Weichbild nuncupatus, 1535) wydał vulgatę uzupełniając ją o komentarz oparty o prawo rzymskie i wplatając elementy pochodzące z wersji Konrada z Opola. Król Zygmunt Stary nadał temu przekładowi moc obowiązującą. Tłumaczenie polskie ukazało się drukiem w 1581 oraz 1610 roku staraniem Pawła Szczerbca. Było pierwszym wiernym przekładem wersji łacińskiej. Od XVI wieku Weichbild stał się razem z Zwierciadłem saskim podstawą lokacji miejskich i wiejskich. Na ziemiach polskich prawo to obowiązywało w woj. krakowskim, sandomierskim, sieradzkim, kaliskim, poznańskim, podlaskim, lubelskim, bełskim, trockim, wileńskim, połockim, witebskim, smoleńskim, mścisławskim, nowogródzkim, brzeskolitewskim, kijowskim, bracławskim, podolskim i ruskim. Prawo to zniesiono w Polsce po uchwaleniu Konstytucji 3 maja. Pod zaborem rosyjskim prawo to obowiązywało do roku 1835.